درباره من
روزانه‌ها
همه- آدم ها و گنجشک ها ... آدم‌ها حتی مثل گنجشک‌ها نیاز به کیش کیش ندارند. می‌‌روند اما با دلی شکسته
- عشق اونه که... فرید ، بابا، عشق اون نیست که وقـــتی دیدیش دلت بلرزه عشق اونه که وقتی نمی بینیش دلت می خواد کنده شه... " خسرو شکیبایی"
- دلتنگی حقیقی ... اما تو هیچ‌وقت به زنی نگاه نکردی که بخواهی جونت رو فداش کنی. کسی رو نشناختی که با چشماش بتونه تو رو از خودبی‌خود کنه و احساس کنی خدا فرشته‌ای رو از آسمان برای تو به زمین فرستاده...
- آمدیّ و همه‌ی فرضیه‌ها ریخت به هم! تو تعاریف ِ من، معنی ِ خوشبختی با لذت بردن از زندگی فرق داره...
- تازیخ... تاریخ دو بخش است؛ قبل از آخرین نامه تو، بعد از آخرین نامه تو ... و من مرده ام از شدت این جغرافیایی که تو را از تنهایی من گرفت.
- بگو چگونه ببندم هزار نامه به پای کبوتری که ندارم ... دنبال راه های متفاوت تری می گردم برای خوشحال کردن آدم های ارزشمندم..چیزهایی به جز هدیه و کاغذ کادو ها..چیزهای گران قیمت تر..واقعی تر..و والاتر
- تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل ... این بار هم..مثل یک رسم همیشگی تنهای تنها این غصه را به دندون می کشم...
- دنبالش کردم و خوردم زمین... فاتح نشده بودم و از به اثبات رسوندن خود احساس شکست می‌کردم...
- اعتماد اگر اعتماد کرده ای و صدمه دیده ای...
- می ماند اگر... کاج سیب می‌دهد، اگر عاشق شود؛ انگور می‌دهد، اگر مست شود؛ توت فرنگی می‌دهد، اگر خوشبخت شود؛ کاج می‌ماند اگر تنها باشد!
پیوندها
ابر برجسب
دوست دلنوشت عشق یاد دوست زندگی باران شعر نوشت خاطرات سکوت روزنوشت شعرنوشت سفر خواب گل دلتنگی هاجدیدترین یادداشت‌ها
همه- احوال روزگاران
- شبی در سکوت
- پشت هیچستان...
- شرق اندوه
- ماه و ماهی ...
- از کجا آمدم و آمدنم بهر چه بود...
- صدای قدم های پاییز
- نشانی باران...
- فرصت ما نیز باری بیش نیست...
- این چرخ کبود...
- ... اندر این دیر کهن کار سبکباران خوش است
- عمری اگر باقی بود (2)...
- عمری اگر باقی بود...
- از خودم می پرسم زندگی یعنی چه...
- خانه ی دل...
بایگانی
- بهمن 1395 1
- دی 1395 1
- آذر 1395 2
- آبان 1395 2
- مهر 1395 1
- شهریور 1395 1
- مرداد 1395 1
- تیر 1395 2
- خرداد 1395 2
- اردیبهشت 1395 1
- فروردین 1395 4
- اسفند 1394 2
- بهمن 1394 1
- دی 1394 1
- آذر 1394 1
- مرداد 1394 1
- تیر 1394 6
- خرداد 1394 5
- فروردین 1394 3
- اسفند 1393 2
- دی 1393 8
- آذر 1393 9
- آبان 1393 7
- مهر 1393 9
- شهریور 1393 7
- مرداد 1393 10
- تیر 1393 7
- خرداد 1393 9
- اردیبهشت 1393 10
- فروردین 1393 12
- اسفند 1392 12
- بهمن 1392 8
- دی 1392 10
- آذر 1392 15
- آبان 1392 14
- مهر 1392 16
- شهریور 1392 25
- مرداد 1392 18
- تیر 1392 40
- خرداد 1392 50
- اردیبهشت 1392 75
- فروردین 1392 83
- اسفند 1391 70
- بهمن 1391 68
- دی 1391 69
- آذر 1391 81
- آبان 1391 115
- مهر 1391 110
- شهریور 1391 109
- مرداد 1391 107
- تیر 1391 70
- خرداد 1391 31
فرصت ما نیز باری بیش نیست...
برق با شوقم شراری بیش نیست
شعله طفل نی‌سواری بیش نیست
آرزوهای دو عالم دستگاه
ازکف خاکم غباری بیش نیست
چون شرارم یک نگه عرض است و بس
آینه اینجا دچاری بیش نیست
لاله وگل زخمی خمیازه‌اند
عیش این‌گلشن خماری بیش نیست
تا به‌کی نازی به حسن عاریت
ما و من آیینه‌داری بیش نیست
می‌رود صبح و اشارت می‌کند
کاین‌گلستان خنده‌واری بیش نیست
تا شوی آگاه فرصت رفته است
وعدهٔ وصل انتظاری بیش نیست
دست از اسباب جهان برداشتن
سعی‌گر مرد است‌کاری بیش نیست
چون سحر نقدی‌که در دامان تست
گربیفشانی غباری بیش نیست
چند در بند نفس فرسودنست
محوآن دامی‌که تاری بیش نیست
صد جهان معنی به لفظ ماگم است
این نهانها آشکاری بیش نیست
غرقهٔ وهمیم ورنه این محیط
از تنک آبی‌کناری بیش نیست
ای شرر از همرهان غافل مباش
فرصت ما نیزباری بیش نیست
بیدل این‌کم‌همتان بر عز و جاه
فخرها دارند و عاری بیش نیست
_______________________________
طلوع شب ها
و کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم؟ شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم تو چیستی که من از موج هر تبسم تو به سان قایق سرگشته روی گردابم! تو در کدام سحر ... بر کدام اسب سپید؟ تو از کدام جهان؟ تو در کدام چمن همره کدام نسیم؟ من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه چه کرد با دل من آن نگاه شیرین ...آه مدام پیش نگاهی ...مدام پیش نگاه
...
________________________
فریدون مشیری
پی نوشت: خواستم از این روزها بنویسم. خیلی وقت ها می خوام بنویسم از روزها و شاید هم شب ها؛ ولی زیبا نیست...
پی نوشت 2: شعری از فروغ را نوشتم اول اما... جاش را به این شعر داد. لابلای همین شعرها زندگی آدم ها قدم می زنه؛ تکرار میشه و تکرار... خیلی وقت ها در تنهایی، از پلک شب فرومیریزه و در سکوت محو میشه، بی آن که جایی نوشت بشه و گاهی به ندرت بر سطور کاغذ نقش می بنده و با همه ناموزونی تن به وزن و قافیه میده...
در گذر
روزهایش می گذشت، گاهی به شوق، گاهی به افسوس، گاهی به دلتنگی و بیش از همه به پوچی. همچون پرنده ای بود در قفس که از پرواز تنها رویای بال و پری مانده باشدش و نه هیچ شوقی برای پروازی، آوازی و برچیدن دانه ای ...
پی نوشت: آهنگ این روزها