عصر دلگیر

عصر یک روز دلگیر،

                    دلم گفت بگویم بنویسم

که چرا عشق به انسان نرسیده است؟

چرا آب به گلدان نرسیده است؟

چرا لحظه ی باران نرسیده است؟

وهر کس که در این خشکی دوران

   به لبش جان نرسیده است،

                 به ایمان نرسیده است

                         و غم عشق به پایان نرسیده است.

بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید بنویسد

     که هنوزم که هنوز است

             چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟

                           چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟

دل عشق ترک خورد،

       گل زخم نمک خورد،

             زمین مرد،

زمان بر سر دوشش

        غم و اندوه به انبوه فقط برد،

خداوند گواه است،

    دلم چشم به راه است

       و در حسرت یک پلک نگاه است

ولی حیف نصیبم فقط آه است

      و همین آه خدایا برسد کاش به جایی...