روز چهارم بهار

تمام گل های عالم را آرزوی بوسه بر قدم هایت هست چنان که از سوگ دوری ات می پژمرند، اگر توفیق یارشان باشد، آن ها را که ناز دستانت، گرمای نگاهت رسد، از شوق جان دهند، خشک می شوند... حریم قدم هایت، کعبه نگاهت، سجده گاه گل هاست. تنها نسیم است که گاهی عطر دستانت را نرم نرمک می برد تا سفره تمنایشان...

ای صدایت نسیم، نگاهت باران، وجودت مهر...

و من تو را در هر طلوع تا غروب و غروب تا طلوع

در صدای قدم های نسیم

در زیباترین زمان ها، در پنج دعا

و والاتر از همه در درون دلم می یابم

سرسبزی و شادابی ات، آرامش دلت، افزون باد

کاش دستانم را جز به دعا یارای یاری ات بود