خاطر غروب

آفتاب که دامن از خاک بر می گیرد، گرد قدم هایش بر دل آسمان رنگ پاییزی می نشاند. شاید از همین سان است که غروب نماد اندوه است...

دل تو در این غروب ها چگونه در گذار است؟ می دانم زیور درونت صبر است و ایمان؛ همیشه نمناک ترین دعای دل را نذر قدم هایت کرده ام. کاش کمی هم از خلوص سجاده ات را نثار دل های منتظر کنی. همیشه آرزو داشته ام مهمان کوچک خاطرت، دعایت، باشم.