نشان دوست

من که تنها بودم

                        با تو شاعر گشتم

                        با تو گریه کردم

                        با تو خندیدم   

                                               و رفتم و بی نشان شدم

                                                            در عشق

نشان تو را در سکوت بی کس قلبم یافتم

با مسیر سبز نگاهت راه دوستی پیمودم

با ترانه احساست آرام یافتم

پیش از تو، باور نداشتم

یاد نداشتم در زندگی

با نسیم نگاهی

با صدای مهربانی

از دوری قلبی

آسمان دلم بی امان ببارد

پیش از آن که تمام دلم را با هزاران آرزو زیر گلبرگ هایی به رنگ دوستی نثار دستان مهربانت کنم...

من مانده ام دور از دلی که سپرده ام به دل مهربان دوست، برده است با خودش به کوچه های دوردست ...