یه حسی از تو در من هست...

وقتی غروب ها که دل بی امان دلتنگ دوست است. تنها سکوت است که همدم دل تنها است. و چه اندازه این سکوت روح آدم را می خورد، فرتوت و افسرده تر می کند...

وقتی قلبی نیمه جان افکنده بر زمین غم، دم به دم روی آستانه نگاه برقی می زنه، تکونی می خوره و باز به جون کندن و عذاب کشیدن ادامه میده...

وقتی زندگی فروکاسته میشه به این که مثل کرم خاکی فقط زمین آلوده زندگی را به دنبال قوتی شخم بزنی و از عشق، کیمیای حیات، برای تو بغض نفس گیر و اشک بمونه...

وقتی محکومی  همه این ها را ببینی، بچشی و دم بر نیاری...

....

_______________________________

پی نوشت: عنوان، بخشی از آهنگ سراب از داریوش