بیست و نهمین روز بهار

 گل به یک خنده ی ناز

 به سر شوق و نیاز

 گفت با لبخندی

 همه دنیا عشق است

 عشق ها بارانند

 که به دلهای پریشان زمان می بارند

 خنده ها عطر صمیمی دل ما هستند

 که به اندیشه ی یک رویش گل در باغند

 و ضمیریست درون دل ما

 که به هر خنده امیدی دارد

 از سیاهی نگریز 

 که شب ظلمانی 

 باز هم صبح سپیدی دارد...