آرزو...

شب آرزوها، نام زیباییست، اگرچه در نظرم هر شب، شب آرزوهاست و هر شب، شب قدر است و خدا همیشه در "همین نزدیکی ست / لای این شب بوها / پای آن کاج سفید / روی آگاهی آب / روی احساس گیاه..." نمی دانم چه آروز کنم که آرزوهایم ناگفته پیداست و از دیشب هم پیامی آمد که دگرگون شده ام و برهم ریختم... گمان نکنم از اندیشه اش خوابی امشب باشد. شاید باید بگویم یکی از آرزوهایم آن است که بروم آخر خط؛ آخرِ آخرِ خط زندگی و بنشینم و فروریختن را تماشا کنم و لحظه ای که چشم می بندم و شاید پرده ای از سیاهی یا سپیدی ... چه فرقی می کند. دعای شب های من برای دوست، مهربانیست، آرامش و لبخند، همه شب از ته دل دعا کرده ام بهشت او را سزاوار، بهشتی والاتر از آن چه پیامبران را هست. و دوزخ مرا سزاوار به جای هرچه  از نقصان خوبی از او سرزده است... دعای می کنم لحظه های زیبا از آن او باشد و غم هایش میهمان من...

و گاهی در خواب صدای پر و بال هجرت را می شنوم ولی باز هستم و ... آن که باید باشد، نیست تا شرح دل با او بازگویم...

آروز دارم پنجره را باز کنم، پر بکشم تا سر پرچین خیالش ...