روزنوشت...

نشسته ام پروپوزال ... را بنویسم. یعنی چند روزیه یکی و نصفی پروپوزال گردنم گذاشته شده، بعلاوه یک ساخت و یک مورد طراحی و یک گزارش فاز1 برای صنایع ... و من کمی فقط روی بخش ساخت کار کردم و روی بقیه فکر. الان نشستم که پروپوزال را بنویسم که تا فردا عصر حاضر باشه! دلم به کار نمیاد. مضمون حرف بیل گیتس را به یاد میارم که کسانی که در دقیقه نود کارهاشون را انجام میدن آدم های کار درست هستند که می تونند توی فشار خودشون را جمع کنند و کار را تموم کنند و نبازند... از این ها گذشته چهارتا امتحان هم هست که باید طرح کنم. گفتند زودتر برگه هاش را بده اما خودشون هم می دونند که شب امتحان سوال طرح می کنم و صبح با عجله میرم برای زیراکس و برگه ها هنوز گرمه سر جلسه امتحان (دوران دانش آموزی و دانش جویی هم شب امتحان خیلی پرکار بود...)

امروز خیلی خوابیدم یعنی فکر کنم همه روز را خوابیدم و هنوز خوابم میاد. فکر کردم دیگه شب نمی خوابم. شاید جبران هفته است که شب ها از 2 تا 6 ساعت بیشتر نخوابیدم. عادت مصیبت بار این هست که آفتاب بربیاد، خواب از چشمم میره و باید برخیزم. بعد، ظهری، وقتی اگر فرصت کنم بخوابم که اون هم معمولا جمعه ها مقدور میشه. یعنی بعد از نماز دیگه خبری از خواب نیست. از همه این ها گذشته کارهایی هست که همیشه هست و خواهد بود. بی خیال مشغله های دنیا باید بود. شب ها موقعیت خوبی است برای غرق شدن در دریای معنی. از الان شروع کردم آماده بشم و گاهی روزه بگیرم، چندان هم گرسنه نمیشم. گاهی هم اصلا فرصت غذا خوردن نیست! از چربی های ذخیره شده! استفاده می کنم. یاد دوست افتادم که یک روز از روزه ضعف گرفته بود و خیلی حالش بد شده بود. خیلی نگرانم کرد، دلم براش خیلی سوخت. الان هم که به حال اون روزش فکر می کنم، بغض گلوم را می گیره. کاش به خودش سخت نگیره. با این غذای اندکی که می خوره، دایم در روزه داری هست! خدا چه انتظاری از روزه داره ازش. روزه به غذا نخوردن نیست اصلا به دل هست که دل دوست هم همیشه غرق نوره... چند وقت دیگه که ماه رمضون بیاد، شب ها را بیدار خواهم بود و عصر به جاش می خوابم. ماه رمضان و خلوت شب را از همین رو دوست دارم. بی هیاهو و با دلی سرشار از حضور، روزگاری از فکر بی فکری بود، روزگاری خدا آمد و روزگاری شریکی یافت از جنس خدایی که تا امروز هست ...