طلوع بی پایان

خورشید، دل سوخته ای است بازمانده از روزگار تنهایی جهان؛ خاطره ای از بزم دیرین آفرینش که هر بامداد و شامگاه چشمان خسته و منتظر را میهمان سکوت روشن خویش می سازد و باز به سردی نگاه مهتاب جای می سپارد.

خورشید عشق را اما طلوع هست و غروب نیست...