پنجره ی خاطرات

باز هم عرق سفر قبلی خشک نشده، سفری دیگر. ان بار اما مقصد نزدیک تر. خواستم با ماشین شخصی برم اما به اندازه ی کافی همراه یافت نشد که راننده شب باشه. اکتفا کردم به همین اتوبوس و صندلی تکی و تنهایی. این بار صندلی آخر نصیبم شده روی موتور. حس سفر رفتن نیود این بار؛ خسته ام اما باید رفت.

پدر تعارفی کرد که تا ترمینال بیاورد اما پیدا بود که خسته بود. گفتم تاکسی می گیرم و اصراری هم نکرد. یعنی اولین بار بود که چنین تعارفی کرد. معمولا می گفت تاکسی بگیر و برو... تاکسی دوهزار کرایه اضافی گرفت. حوصله ی بحث نداشتم. قطعا یه جایی توی گلوش گیر می کنه یا چند برابرش بیرون می افته. مخصوصا که راننده ی تند و بی احتیاطی بود و باید چگالی تصادفات و خرابی ماشینش بالا باشه... الله اعلم. راننده ی اتوبوس هم نقریبا همین طوره!

چند ساعت پیش زیر دوش حمام بودم. داشتم فکر می کردم به راه و به این که چطوری برم. حساب کردم چهارساعته می رسیم و احتمالا راننده توقف خاصی خواهد داشت در راه. بعد فکر کردم برم به راننده بگم برای نماز شب نمی ایستی!؟ بعد دیدم شوخی بی مزه ای هست. اصولا شوخی خیلی وقت ها ریسکه و فروخوردنش زیبنده تر...

امشب کنار پنجره باز با خاطره ها چشم بر هم می گذارم مخصوصا که مقصد هم تهران است. حکایت همان حکایت سعدی است...

پی نوشت: امشب آدرس وبلاگت را زدم نوشت "حذف شده". جیف شد، دلم گرفت...