صدا

بهار کوچید و زمستان نشست روی چهره ی خسته ی حیات. مسافر همچنان کوله بار بر دوش نشان از خانه ی دوست می گرفت. می شنید میان دشت روشن شب صدای سکوتش را که خواب از چشمان خسته می شست ...