خواب خدا...

نمی دانم چیست این خروش خاموش درون که در پس بیداری ها از کنج خاطرم سرک می کشند بر کلبه ی کوچک خواب و خاطر و آنگاه سیلی می شوند. آنقدر که گاهی سراسیمه از خواب آمیخته در تشویش دست می شویم . گویی زندگی سیلی است بی انتها و میان این امواج سرگردان، تخته پاره ای ناپیداست تا آرامشی به ارمغان آورد، ساحل آرامش محال. یاد شعر سهراب افتادم "هرکه به مرغ هوا مست شود / خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود" اما ... آرزو دارم

لحظه ای از دوست، کوچه باغی سبزتر از خواب خدا و دیگر هیچ...