شعر شب ها

امشب، خیلی حرف ها داشتم، فکر کنم آخرش یادم میره...

اول از شعر "نشانی" بود، بارها زیر لب خوندم، آهنگ زیبا و خاطره انگیزی داره و به معنیش فکر کردم، که "مکث آسمان" چه حالتی داره و شروع شعر و "صحنه ی فلق" و "رهگذری" که اتفاقا هم او نشانی خانه ی دوست را می داند و سلسله مراتب رسیدن به دوست... زیر دوش بود، شاید آب داغ مغزم را ریخته بود به هم! زیر دوش و حمام البته تاریخچه ی دیرینی در کشفیات بشری داره، اگرچه که بعد از ارشمیدس، دانشمندها به این صراحت جرات نکردند از کشفیاتشون در حمام و زیر دوش بگن... چه بحث مسخره ای پیش گرفتم...

از این بگذریم. امشب شعر "دوست" هم به یادم بود؛ "بزرگ بود و از اهالی امروز بود/ و با تمامی افق های باز نسبت داشت / و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید/ صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود..." شعرش با این که زیباست، حس بغض و اندوه داره...

شعر دیگه که یادم میاد از شاملو هست "اشک رازیست / لبخند رازیست / عشق رازیست/ اشک آن شب لبخند عشقم بود..." هنوز هم نمی تونم جلوی چشمانم را، دلم را، بگیرم وقتی این شعر را می خونم؛ هنوز هم اشک رازیست، عشق رازیست...

آهنگ متنش هم کمابیش همین حال را داره، یکی از آهنگ های پاییز طلایی، فریبرز لاچینی بود...