شعر شب

خواب دیدم، توی یک مسابقه بودم، مشاعره و شعر در شعر... دو نفر ماندیم در راند آخر...

آخرین شعری که خوندم، این بیت از سعدی بود که توی کتاب های دبیرستان هم بود (در سفرنامه ابن بطوطه، فکر کنم کتاب سال سوم، اونجایی که امیر چینی توی کشتی شعر به دلش می نشینه و چندبار میخواد که نغمه خوانان بازبخوانند اگرچه که حتی متنش را هم صحیح نمی خوندند و اون هم معنی را نمی فهمید ولی وزن و موسیقی اش براش دلنشین بود... (همون مصداق شعر "اشتر به شعر عرب در حالت است و طرب..." از سعدی))

"چون دل به مهرت داده ام در بحر فکر افتاده ام

چون در نماز استاده ام، گویی به محراب اندری..."