آسمان آغوش بی انتهایش را بر خورشید گشود، پرده ی نیلگونش در سرخی نشست؛ مهتاب از گوشه ای نرم نرمک قدم گذاشت میان رویای شب های بی انتهایش، شمعی بر تاریکی دریای خاموشش برافروخت، تک تک ستاره ها سرک کشیدند میان خلوت نمناک چشمه، نگاه چشمه شکفت، دشت خاموش شد و گل ها سر بر دامن خاک، رویای طلوع فردا را در خاطر زمزمه کردند...