در دل آرام شب

 در یک شب آرام به تصویر مه آلوده ماه می نگریست و سلامی می داد به بهانه ی بیدرای شب های روشن، به امید خالص ماندن، به رویای باران خورده ی آسمان...

 روزها از پی هم در شتاب و انسان ها گم شده اند میان هیاهوی طلوع و غروب و ماهتاب و ستاره ها زیر تلالو تمدن از چشم افتاده اند.

 تازگی فهمیده ام کویر ساکت و تنها هیچ کم از جنگل مه آلود ندارد. شاید یک شب آسمان کویر، خوشه های روشن ستارگان باران آرامشی در نهاد دل ببارد...