یک شب ...

چند شب پیش در جوار دکتر بودیم، از اصفهان می رفت تهران هم برای تدریس و هم برای کار و دانشجویان قدیمش مراسمی ترتیب داده بودند، جوان ترینشان من بودم! هدیه ای مشترک خریداری شد و در مهمانـسرای عباسی، شبی شد که به راستی در دل تاریخ نشست... دکتر که از راه رسید، نیک تحویل گرفت، ظاهرا من از همه کمتر سعادت دیدار نزدیک داشتم و دکتر نیکو مصاحفه و روبوسی کرد و سراغ از دوری و غیبتم گرفت... بحث از همه جا رفت و از خاطراتش در سازمان برنامه تا سال هایی که به مصیبت مدیریت گذشت، سعادت مجاروت بود و سخن و گلایه هایی که شاید هم کمی زیاده رفت و در پایان عکس یادگاری؛ گفت که الان هدفش از قبول مدیریت، این است که باری از مملکت بردارد و بعضی اصلاحات اساسی که شاید مقدمه روند نیکویی برای آینده سرزمین باشد و توشه ای برای آخرتش که دیریست "آردش را بیخته و الکش را آویخته" و هر روز که می آید شاید آخرین روز عمرش باشد؛ درد و دل هایش بیش از ما بود و امیدش هم فزون تر. آخر بار گفت، یکی از استثنایی ترین شب های به یاد ماندنی عمرش شد این شب و گفت معدود زمان هایی است که برای همیشه در ذهن آدمی بی کاستی و به شیرینی ثبت می گردد، مانند شب ازدواج...

دلم فسرد...