یک فصل
نمی دانم آیا آسمان را نگاهش نوازش کرده است؟ ابرها از دیشب بی تاب بودند، آسمان در بی قراری و امروز باران زیبایی بود برای انتظار...
یکی از دوستان از راه دور آمده بود امروز، موبایلش را نشان می داد و آهنگ "Broken Angel" از آرش را پخش کرد، زیبا بود شب در مسیر بازگشت بارها و بارها گوش کردم...
دیشب خواهر دنبال یک شعر از حافظ بود که استاد ادبیات خواسته بود حفظ نمایند. این شعر را برایش معرفی کردم ابیات خاصی دارد این شعر که پیمانه فکر را پر می کند:
زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد
...شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد
...
آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت
چهره خندان شمع آفت پروانه شد
گریه شام و سحر شکر که ضایع نگشت
قطره باران ما گوهر یک دانه شد
...
و برایم یادی هم از باران شد و دوست...
اولین باران ...
چند شبی هست دیر می رسم و از اینترنت مانده ام. دیشب بلاگ اسکای قطع بود اکتفا کردم به نگاهی به صفحه اول و رفتم...
امشب آرایشگاه (یا پیرایشگاه!؟) بودم باز شام تنها شدم فرصتی هست از الان تا نیمه شب بنویسم؛ بعد اینترنت قطع میشه و معلوم نیست تا کی سرویس جدید وصل بشه. شاید نام کاربری دیگری موقتا یافتم...
امشب باران بی صدا و آرامی بارید. البته عصر هم یک نم باران بارید اما آن تازه مژده ای بود. گفتن خبرش لطفی ندارد با این هویدایی. هوا زیبا شد و سرد اما سرمایش باز دلچسب است... این باران اولی به قدر فرسودگی و خستگی ماه ها غبار بر صورت زمین نشاند اما باز لبخند خاک، عطر خیس برگ ها زیباست. باران و صدای نازک پای آب یادم آورد از مصرع "روی پای تر باران به بلندای محبت برویم" شاید هم اگر می گفت "روی پلک تر باران..." جلوه ی زیباتری داشت همان گونه که در جایی دیگر از "صدای پای باران روی پلک تر عشق..." یاد می کند.
*بی صدایت، بی نگاهت، بی نشانی هایت، با تمام عظمت سکوتت، همین که آمدی، زیباست.
